Bu öykümü okumuş muydunuz?

BABA VE OĞLU

1969, Eylül, Bursa.

11 yaşını yeni bitirmiş olan çocuk bir haftadır yatılı okul öğrencisiydi. Cumartesi günü okulun giriş kapısının sol tarafındaki tahta banklardan birinde babası ile oturduklarında saat tam üç buçuktu. Babası oğlunu özlemiş, okuluna alışıp alışamadığını merak etmiş, gelirken de evden poğaça, kabukları soyulmuş haşlanmış yumurta, çilek reçeli, sele zeytini ve elma getirmişti. Annesi bunları özenle hazırlamış ve oğluna göndermişti. Gelen yiyecekler hemen dolaba yerleştirilmiş, baba oğul okulun ön bahçesindeki bankta oturup sohbet etmeye başlamışlardı.

Çocuk hemen anesini, kardeşlerini sormuş, babası da onların selâmını getirmişti. Bu konuşmalar sırasında durgunlaşmış, aklı annesine, kardeşlerine, evine, arkadaşlarına, sokaklara, denize, kasabasına gitmişti. O sırada babası ile birlikte bankta oturuyordu ama aklı oradan çok uzaklara gitmişti. Hatta boğazı düğümlenmiş, bir süre konuşamaz olmuştu. Bu tablo karşısında gözleri dolan, yüzü hüzünlenen baba cebinden çıkardığı güzel kokulu bir mendille oğlunun gözlerinden akıp yanaklarına doğru süzülen birkaç damla yaşı silmiş, hemen konuyu değiştirerek başlangıçta titreyen sonra azıcık düzelen bir sesle şöyle konuşmuştu :

'' Böyle tarihî bir okulda okumak büyük bir şans. Bursa Erkek Lisesi'nin mezunları arasında tanınmış öyle çok kişi var ki... Üstelik ünlü öğretmenler, yazarlar ve şairler ders vermişler bu okulda. "

Bu şekilde sohbet ederlerken birlikte ayağa kalkıp biraz sola doğru yürüdüklerinde karşılarına Reşat Nuri Güntekin'in büstü çıkmıştı. Babası konuşmaya devam etmişti. :

''Senin adına ne kadar da çok benziyor. Okumayı çok seviyorsun. İleride sadece iyi bir meslek sahibi olmakla kalmayıp yazarsın da belki... Neden olmasın, değil mi ? ''

Kendine güveni zaten yüksek olan çocuk bu sözler karşısında yeniden yaşadığı ana ve ortama dönmüş, babasına şu sözlerle cevap vermişti :

'' Merak etme baba, çok başarılı olacağım, bundan eminim. ''

Bir süre diğer ünlülerin büstlerini izledikten ve onların kısa hayat hikâyelerini okuduktan sonra dönüp az önceki bankta yeniden oturmuşlardı. Baba cebinden çıkardığı beyaz renkli kemik tarakla oğlunun saçını taramış, sonra da o tarağı oğluna hediye etmişti. Baba elini yine cebine sokup oğluna bu kez tırnak makası hediye etmişti.

Bu arada saat hızla ilerleyip dört olmuştu. Kasabaya en son otobüs dört buçukta kalkıyordu. Baba, oğlunun elinden tutarak artık ayrılması gerektiğini söylerken ikisinin de gözleri dolmuştu. Baba oğul el ele tutuşup okulun kapısına kadar birlikte yürümüşler, sonra sarılmışlar ve ayrılmışlardı. Baba kapıdan geri geri yürüyerek çıktıktan sonra, sadece bir iki dakika sonra, geri geldiğinde henüz kapıdan ayrılmamış oğluna şöyle söylemişti titreyen bir ses tonuyla :

'' En yakın zamanda gene geleceğim, merak etme. Sen şimdi git, arkadaşlarınla buluş.''

Babasının artık ayrılmak zorunda olduğunu bilen çocuk durumu kabullenmekten başka çaresi olmadığını anlayıp arkadaşlarının yanına gitmişti.

Yatılı okula kısa zamanda alışmış, okul artık evi gibi, okul bahçesi yaşadığı kasabanın sokakları gibi, okul arkadaşları da kardeşleri gibi olmuştu.

Okumakta olduğunuz bu satırların yazarı okul bahçesinde babası ile yapmış olduğu görüşmeyi ve babasının sözlerini hiç unutmamıştı. O sözler yaşamında çok etkili olmuştu. Tek maaşla hem ev kirası ödeyip hem üç çocuk okutan babasına verdiği sözü tutmuştu. Reşat Nuri Güntekin ile isim benzerliği ise öykü yazma eğilimi konusunda belli ki hayli etkili olmuştu. Ama ne baba ne de oğlu Bursa Erkek Lisesi'nin ön bahçesinde yaşanan yarım saatin yarım asır sonra bir öyküye konu olacağını asla tahmin edemezlerdi.



Cemal Nuri Gürbüz

Bizde Mutsuz OlaLim ~