Osmanlı Türkçesi, Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk anayasası olan 1876 tarihli Kânûn-ı Esâsî'de geçtiği hâliyle Türkçe (Osmanlıca yazısı : لسان توركى, romanize: Lisân-ı Türkî; توركى, romanize: Türkî; توركجه, romanize: Türkçe; لسان عثمانى, romanize: Lisân-ı Osmânî), 13 ile 20. yüzyıllar arasında Anadolu'da ve Osmanlı Devleti'nin yayıldığı bütün ülkelerde kullanılmış olan, Arapça ve Farsçanın etkisi altında kalan Türk dili. Alfabe olarak çoğunlukla Arap alfabesinin Farsça ve Türkçe için uyarlanmış bir biçimi kullanılmıştır. Halk arasında bazen bu dil dönemi için "Eski Türkçe" veya "Eski Yazı" da kullanılmaktadır.

Osmanlı Türkçesi kendi arasında kronolojik esasa göre sınıflandırılmıştır:

1. Eski Osmanlıca: 13. yüzyıldan 15. yüzyılın ortalarına kadar.
2. Klasik Osmanlıca: 15. yüzyılın ortalarından 19. yüzyıla kadar.
3. Yeni Osmanlıca: Tanzimat döneminden 1908'e kadar.